Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΟΚ: μετά την επίθεση από τον Kanye West, η Taylor Swift άλλαξε φύλο!!!

Στο Down Town Νο 723 (24-30 Σεπτεμβρίου) υπάρχει η παρακάτω φωτογραφία με την εξής λεζάντα:
"Η Penny Badgley με το μικροσκοπικο κόκκινο φόρεμα της δεν φαίνεται να αποσπά την προσοχή του Taylor Swift που δείχνει συνεπαρμένος απο το catwalk του Hilfiger."
Αγαπητή Δώρα (συντάκτρια),
αν το άτομο που λέγεται Penn Badgley εμφανιζόταν με μικροσκοπικό κόκκινο φόρεμα, να είσαι σίγουρη πως θα αποσπούσε την προσοχή όλης της αίθουσας, γιατί Ο Penn Badgley είναι το μελαχρινό παλικάρι απο το Gossip Girl και Η Taylor Swift (τραγουδίστρια) είναι η κοπέλα δίπλα του.


ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ POLANSKI? ΓΙΑΤΙ?

Η ιστορία για την υπόθεση Polanski σε γενικές γραμμές είναι:

Σε ηλικία 44 ετών κατηγορήθηκε ότι έδωσε ναρκωτικά και αλκοόλ σε μια 13χρονη και έκανε σεξ μαζί της.
Ο Polanski ζήτησε την άδεια της μητέρας της 13χρονης για να την φωτογραφήσει για την γαλλική Vogue.
Κατά την διάρκεια της φωτογράφησης και αφού είχε δώσει στην 13χρονη, σαμπάνια και ναρκωτικά (methaqualone) την ανάγκασε σε στοματικό, κολπικό και πρωκτικό σεξ.
Οι αρχικές κατηγορίες ήταν: βιασμός με την χρήση ναρκωτικών, διαστροφή, σοδομισμός, ασέλγεια και άσεμνες πράξεις με ανήλικο κάτω των 14 ετών και χορήγηση χαπιών σε ανήλικο.
Μετά από συμφωνία με τις αρχές, οι παραπάνω κατηγορίες αποσύρθηκαν και δήλωσε ένοχος για την κατηγορία παράνομης σεξουαλικής σχέσης με ανήλικο.
Μέρος της συμφωνίας ήταν να εγκλειστεί για 90 ημέρες σε μια κρατική φυλακή για ψυχολογική αξιολόγηση. Πήρε παράταση για να ολοκληρώσει την ταινία που δούλευε εκείνο το διάστημα και επέστρεψε για να παραμείνει στην φυλακή Chino, απ’ όπου έφυγε μετά από 42 ημέρες αξιολόγησης.
Ενώ όλοι περιμένανε πως η τελική του ποινή θα ήταν αναστολή, ακούστηκε πως ο δικαστής είχε σκοπό να τον στείλει στη φυλακή και από εκεί να απελαθεί (είναι Γάλλος -Πολωνός).
Τότε ο Polanski έφυγε από τις ΗΠΑ για να μην φυλακιστεί και έγινε φυγάς.

Νομίζω πως δεν πρέπει να συζητήσουμε καν , για το αν ήταν βιασμός ή το σεξ ήταν συναινετικό. Ήταν ένα παιδί 13 ετών και αυτός ένας άντρας 44 ετών. Θα μπορούσα (εγώ προσωπικά) να δεχτώ ότι ένας μεγαλύτερος άντρας έχει ερωτευτεί μια νέα κοπέλα και η κοπέλα αυτόν και είναι υπεράνω των δυνάμεων τους. Έχουμε ακούσει για σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά αυτό δεν ήταν σχέση και το κορίτσι ήταν μόλις 13 ετών. Απλά, πήδηξε ένα παιδί.

Ο Polanski από το 1977 μέχρι και πριν λίγες ημέρες ζούσε ελεύθερος, έκανε ταινίες και συνέχισε την ζωή του κανονικά με μόνη συνέπεια να μην μπορεί να πάει στις ΗΠΑ.

Μετά την σύλληψη του, φίλοι και συνεργάτες του δηλώνουν πως είναι αντίθετοι στην σύλληψη του. Το τραγικό της όλης υπόθεσης, είναι πως κανένας δεν ισχυρίζεται ότι δεν είναι ένοχος, αλλά προβάλλονται δικαιολογίες τύπου «μετάνιωσε», «δεν έπρεπε να συλληφθεί με αφορμή ένα πολιτιστικό γεγονός» κτλ. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που τον υποστηρίζουν, θα άφηναν άφοβα τα ανήλικα παιδιά τους για ένα σαββατοκύριακο με τον Polanski? Χωρίς δεύτερη σκέψη? (εκτός του Woody Allen, αυτός «τακτοποιεί» τις υποθέσεις του μόνος του, δεν περιμένει άλλους να του πηδήξουν τα παιδιά)

Από πότε, το ταλέντο σε οποιαδήποτε τέχνη αποτελεί άλλοθι και ελαφρυντικό για κάποιον?

Δηλαδή αν βιάζεις ανήλικο, αλλά μετά γράψεις ένα συγκλονιστικό τραγούδι ή ποίημα απαλλάσσεσαι?
Μπορούμε να το επεκτείνουμε και σε άλλους τομείς?
Για παράδειγμα:

χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς = δύο φόνοι,
πρωτιά στην Eurovision = ένοπλη ληστεία,
νικητής X-Factor = τίποτα (μην το παρακάνουμε!!!)

Το 1994 σκηνοθέτησε την (για εμένα) εξαιρετική ταινία «Death and the Maiden», που έχει να κάνει με την κακοποίηση και τον βιασμό μιας γυναίκας.
Ίσως να ήθελε να ξορκίσει τους δαίμονες του, ίσως να ήθελε και ένα αντίστοιχο τέλος, όπως αυτό της ταινίας…

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

I am a poor kid, what do you want me to do to you?

Ακούω πολλούς γύρω μου να παραπονιούνται, πως τις τελευταίες μέρες του μήνα ζορίζονται οικονομικά γιατί τους τελειώνουν τα λεφτά του μισθού.

Τελευταίες μέρες του μήνα???

Ας επικοινωνήσει κάποιος να μου πει το μυστικό, γιατί ο δικός μου μισθός δεν φτάνει ούτε ως τα μισά τα μήνα...

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Papa... what???

Έρχεται sms στο 2ο ,επαγγελματικό (my ass) κινητό που ξαπόσταινε στα βάθη της επίσης επαγγελματικής (for real, 110 γιούρο σε 8 δόσεις, τον Δεκέμβρη με το καλό ξεχρεώνουμε) τσάντας. Βγάζω την giga size θήκη γυαλιών, που είναι τόσο πρακτική όσο και ένας γυάλινος καναπές, τα χαρτομάντηλα, ένα σημειωματάριο (κενό εδώ και μήνες, αλλά μπορεί να χρειαστεί), μισό πακέτο strepsils (κυριολεκτώ : το χαρτονάκι είναι κομμένο στη μέση) και διάφορα άλλα χρήσιμα που κουβαλάω καθημερινά, και αρπάζω το κινητό.

Πριν το ανοίξω, αρχίζω το παιχνίδι της μαντεψιάς: ποιος να είναι, τι θέλει κτλ (Ναι, το ξέρω τόση ώρα που κάνω τις σκέψεις θα είχα διαβάσει ήδη το sms ίσως και να είχα απαντήσει κιόλας). Μιας και οι φίλοι μου, μου τηλεφωνούν στο άλλο νούμερο, οι επιλογές είναι ελάχιστες: ή το ENTOS είναι, για να με ενημερώσει για άλλη μια σούπερ ντούπερ προσφορά ή καμιά τράπεζα για να μου υπενθυμίσει πως κάτι δεν πλήρωσα (την δόση της τσάντας, του μίξερ, του microwave, του φανελακίου (sic) που φοράω αυτή την στιγμή κτλ κτλ για να μην απαριθμήσω όλα όσα βλέπω γύρω μου).

Ανοίγω το κινητό (click -είναι με πορτάκι) και βλέπω αποστολέα : PAPATEMELIS. Αργεί να έρθει ο συνειρμός και αναρωτιέμαι ποιον έχω αποθηκεύσει έτσι στο κινητό μου. Τον παπά στο χωριό τον λένε Παναγιώτη, άσε που αν τον είχα αποθηκευμένο θα έβαζα καμιά παύλα ανάμεσα στο παπα και το όνομα. Διαβάζω: σε όλη την Ελλάδα ψηφίζουμε δημοκρατική αναγέννηση – Παπαθεμελή (εγώ νόμιζα ότι ψηφίζουμε Amstel και Μαλαματίνα) κόντρα στη διαφθορά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι! (το θαυμαστικό είναι του sms, ΔΕΝ είναι δική μου προσθήκη) στείλε αυτό το μήνυμα σε φίλους σου.

For fuck’s sake!!!!
Το μόνο που με προβληματίζει είναι μήπως το particular sms, είναι σαν αυτά τα μηνύματα που πρέπει να τα στείλεις σε 88 γνωστούς σου, για να μην σε βρουν οι πληγές του Φαραού ή ξυπνήσεις το πρωί και είσαι σαν την Lady Gaga.
Πολύ με άγχωσε…..αλλά μετά άκουσα το υπόλοιπο της κάρτας (8 centσ), οπότε αν αργήσω να δώσω σημεία ζωής….. αχ άτιμε Παπαθεμελή!!!

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΠΛΟΓΚΙΣΤΑΣ?

Τα ενδιαφέροντα μου δεν είναι πρωτότυπα: μουσική, ταινίες (όχι στο σινεμά, σπίτι, αλλά αυτή μου η ιδιοτροπία είναι ολόκληρο ποστ από μόνο του), αρκετές ξένες σειρές, λίγο gym, βόλτες, περιοδικά (huge κόλλημα, από μικρός διάβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου: από Μπλεκ, Ομπραξ και Μίκυ μέχρι Πρακτική – εργόχειρα, Μανίνα και ταχυδρόμο ) κτλ.

Πάντα σκεφτόμουν, τι ωραία που θα ήταν να γράφω κριτικές για ταινίες ή να ασχοληθώ με τον χώρο του κινηματογράφου γενικότερα. Επειδή όπως είπε ο πάνσοφος συγγραφεύς Paolo Coelho (δεν ξέρω αν την έχετε ακούσει ποτέ αυτή την ατάκα), «Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις», έτσι και στην περίπτωση μου ……….δεν έγινε τίποτα. Ισως να μην ήταν το σύμπαν σε mood συνομωσίας, ίσως να μην το ήθελα κι εγώ πολύ, anyway μικρός είμαι ακόμα. (να τα, τα πρώτα γέλια)

Αφού μου έμεινε το απωθημένο, θα ανεβάσω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν καιρό, εμπνευσμένος από μια ταινία μικρού μήκους που είχα δει και με άγγιξε.
Ο δημιουργός είναι ο Δημήτρης. Το επίθετο του ? Δεν έχει, είναι όπως λέμε «η Ντόρα», «η Τατιάνα» κτλ.

Ο εν λόγω Δημήτρης είναι αυτό που λέμε inspiring director δηλαδή κάνει τα πρώτα βήματα (ή μάλλον πηδήματα) στον χώρο του κινηματογράφου.
Η δουλειά του , που είναι μάλλον από τις πρώτες του, κρίνοντας από το μοντάζ, το μιξάζ και διάφορες τεχνικές λεπτομέρειες, που όμως δεν είναι αρκετές για να κρύψουν το ταλέντο ενός μελλοντικού auteur.

Να σημειωθεί ότι ο Δημήτρης εκτός από σκηνοθέτης είναι και

Α) Παραγωγός του εγχειρήματος (φαντάζομαι ότι δεν θα του άρεσε να επέμβει κάποιο μεγάλο στούντιο στη δουλειά του, από αυτά που ξεζουμίζουν το ταλέντο των καλλιτεχνών και τους αναγκάζουν να γυρίζουν αηδίες για ένα κομμάτι τρούφας)

Β) Πρωταγωνιστής. Στα βήματα του Vincent Gallo, ο οποίος στο πόσο-βαριέμαι-έχει-κι-άλλο-Παπα-Στρούμφ? «Brown Bunny», έκανε τα πάντα εκτός από την πίπα που την άφησε στα έμπειρα (όπως αποδείχτηκε) χέρια και χείλια της Cloe Sevigni, (η οποία μάλλον θα πήρε το μάθημα, ότι αν είναι να τσιμπουκώσουμε τον σκηνοθέτη για να παίξουμε στην ταινία του, πρώτον δεν του επιτρέπουμε να το κινηματογραφήσει και δεύτερο το ποσό στο τσεκ να είναι τουλάχιστον εξαψήφιο, για να κονομήσουμε και κανα ντόλαρ για τα γεράματα) και υποθέτουμε ότι η Cloe ήταν λύση ανάγκης λόγω δισκοπάθειας , αφού βλέποντας την εναρκτήρια σεκανς του Shortbus, λίγη καλή θέληση και ογδόντα χρόνια yoga αρκούν για να είσαι ο μόνος στο πλάνο και να συμπεριφερθείς στον εαυτό σου όσο τρυφερά θέλεις…..

Γ) Καμεραμάν. Πώς να εμπιστευθείς το όραμα και την έμπνευση σου στα χέρια ενός τυχαίου «κουβαλητή κάμερας» διακινδυνεύοντας το όνειρο σου? Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Δημήτρης πρέπει ταυτόχρονα να ερμηνεύει, να σκηνοθετεί και να κινηματογραφεί καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θαύμα που δείχνει την απεραντοσύνη της ανθρώπινης θέλησης.

Λίγα λόγια για το έργο:
Το εν λόγω Sho(r)t film τιτλοφορείται «Κατερίνα». Όχι Κάτια ούτε Καίτη. Απλά και μεγαλόπρεπα «Κατερίνα».
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο (είπαμε και πριν ότι είναι πρωτόλειο, μην περιμένεις σκηνικά, εξωτερικά γυρίσματα και πλάνα από ελικόπτερα) όπου ο σκηνοθέτης – παραγωγός – καμεραμάν – πρωταγωνιστής κτλ Δημήτρης απευθύνεται στην «Κατερίνα» η οποία απ΄ότι έχω καταλάβει είναι διστακτική ως προς την ταινία. Λογικό και αναμενόμενο, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν τρακ πριν βγουν στην σκηνή ή το πλατό (το είπε και ο Κιάμος στο Star, αλήθεια). Μετά από μια συνομιλία την οποία εμείς δεν βλέπουμε, αλλά καταλαβαίνουμε ότι έχει προηγηθεί (δεν σε μπέρδεψα, έτσι?) γιατί ο καλλιτέχνης είναι αφαιρετικός, βλέπουμε την Κατερίνα να επιδίδεται σε αισθησιακό (περίπου) λίκνισμα του κορμιού της φορώντας μόνο τα (ασετάριστα) εσώρουχα της , τα οποία και αφαιρεί, αφού όμως έχει κάνει ένα τραγικό λάθος που συνηθίζουν να κάνουν οι πρωτοεμφανιζόμενες ντίβες και επεμβαίνει στην δουλειά του καλλιτέχνη, ο οποίος forgive me για την παράλειψη έχει αναλάβει και την μουσική επιμέλεια (Χριστόφορε δεν είσαι ο μόνος, από σήμερα έχεις ανταγωνισμό), λέγοντας του ότι δεν της αρέσει το τραγούδι που έχει επιλέξει.

Στο επόμενο πλάνο η Κατερίνα είναι στα τέσσερα , φορώντας ακόμη το ασετάριστο εσώρουχο (το οποίο έχει και μια καρδούλα από στρας και αν είχε φωνή θα έλεγε «γεια σου, είμαι δεύτερο») και το σάρκινο κοντάρι του Δημήτρη βυθίζεται μέσα της.
Να σημειωθεί για άλλη μια φορά ο δύσκολος ρόλος του Δημήτρη στο να καταφέρει να συντονίσει τόσες ιδιότητες αλλά και τόσες κινήσεις. Γι΄αυτό το λόγο του συγχωρούμε κάποια έλλειψη σπιρτάδας και κατανόησης.

Που είμασταν? Α, ναι στα τέσσερα (όχι εμείς η Κατερίνα). Την ώρα που ο Δημήτρης εισχωρεί , η Κατερίνα σε μια ατάκα εκτός σεναρίου (το υποθέτουμε, λόγω του ότι την επαναλαμβάνει δυο φορές για να την κατανοήσει ο Δημήτρης) λέει «Δημήτρη, έχω και λιπαντικό» και ο Δημήτρης προσπαθώντας να αντεπεξέλθει σε όλες του τις ιδιότητες αλλά ταυτόχρονα να ακολουθήσει και τον αυτοσχεδιασμό της συμπρωταγωνίστριας του, λέει την εξής ατάκα (που έμελλε να γίνει η ατάκα που με είχε σημαδέψει για καιρό και δεν μπορούσα καν να διανοηθώ να ζητήσω διευκρινίσεις για κάτι και με πιάνανε τα γέλια) «δηλαδή?».

Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι εννοεί ο καλλιτέχνης. Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι ο Δημήτρης είναι ακουστικός και δεν του φτάνει η Κατερίνα να θέλει να το φάει από πίσω, θέλει να το ακούσει να του το λέει: «έχω λιπαντικό και σου λέω να το χρησιμοποιήσεις γιατί θέλω να το πάρω από πίσω, κατάλαβες?». Με άλλα λόγια «θέλει να το ακούει». Η άλλη εκδοχή είναι να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που όταν σε βλέπουν να τρως δεν λένε «καλή όρεξη» ή «τι τρως?» αλλά ρωτάνε «τρώμε?» (ο πληθυντικός δεν είναι της ευγένειας είναι της βλακείας), ρωτάνε «ήρθες?» όταν σε βλέπουν μπροστά τους (να πιστεύουν άραγε ότι βλέπουν ολόγραμμα?), ή όταν απαντάς στο τηλέφωνο στις τρεις και είκοσι after midnight, κάνοντας μισό λεπτό να τοποθετήσεις το ακουστικό στο αυτί και να ψελλίσεις κάτι σαν μμνεχμφ αντί για ένα πιο λιτό «ναι», σε ρωτάνε «κοιμάσαι? Δεν σε ξύπνησα έτσι?» όλο αθωότητα, ώστε να μην κατεβάσεις δεκαπέντε καντήλια (γιατί κάπου διάβασες ότι τελικά παίζει να υπάρχει και Θεός και καλό είναι να αρχίσεις ένα σχετικό p.r) και αντί αυτού λες «όχι μωρέ, έτσι κι αλλιώς σε 3 ώρες θα ξυπνούσα για να πάω για ένα δωδεκάωρο δουλειάς, τι με ήθελες?» για να πάρεις την απάντηση που θα σε αθωώσει σε όποιο δικαστήριο την επικαλεστείς «να είμαστε εδώ με τα παιδιά και λέγαμε για την παραλία στην Κρήτη που είχαμε πάει το 96, και κάναμε κάμπινγκ, που γνωρίσαμε τις γκόμενες από την Κατερίνη, θυμάσαι?» «ναι?» «το ταβερνάκι με τα τσίπουρα που πήγαμε την προτελευταία μέρα, που μας έφεραν τη σαρδέλα μέσα στην κονσέρβα, θυμάσαι πως το έλεγαν?».

Εν πάσει περιπτώσει, ο Δημήτρης είναι καλλιτέχνης και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί ήδη ο λογισμός του να έτρεχε στο μοντάζ, ή ακόμα και να σκάρωνε το σενάριο της επόμενης ταινίας.

Όσο πλησιάζουμε στο θεαματικό αν και προβλέψιμο φινάλε η υπόθεση δεν εξελίσσεται περαιτέρω και οι πρωταγωνιστές ακολουθούν πιστά το σενάριο. Το λίνκ για να δεις το εν λόγω φιλμ δεν θα το βάλω (στην τελική κάνε κάτι και εσύ, κουράστηκα ο μπλογκίστας!!!). Μην μου ψάχνεις στα pirate bay και isohunt, ξέρεις που θα το βρεις (δεν ξέρεις? Helloooo? Xtube, pornotube, youporn etc, άντε πάλι σε βοήθησα)