ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΠΛΟΓΚΙΣΤΑΣ?

Τα ενδιαφέροντα μου δεν είναι πρωτότυπα: μουσική, ταινίες (όχι στο σινεμά, σπίτι, αλλά αυτή μου η ιδιοτροπία είναι ολόκληρο ποστ από μόνο του), αρκετές ξένες σειρές, λίγο gym, βόλτες, περιοδικά (huge κόλλημα, από μικρός διάβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου: από Μπλεκ, Ομπραξ και Μίκυ μέχρι Πρακτική – εργόχειρα, Μανίνα και ταχυδρόμο ) κτλ.

Πάντα σκεφτόμουν, τι ωραία που θα ήταν να γράφω κριτικές για ταινίες ή να ασχοληθώ με τον χώρο του κινηματογράφου γενικότερα. Επειδή όπως είπε ο πάνσοφος συγγραφεύς Paolo Coelho (δεν ξέρω αν την έχετε ακούσει ποτέ αυτή την ατάκα), «Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις», έτσι και στην περίπτωση μου ……….δεν έγινε τίποτα. Ισως να μην ήταν το σύμπαν σε mood συνομωσίας, ίσως να μην το ήθελα κι εγώ πολύ, anyway μικρός είμαι ακόμα. (να τα, τα πρώτα γέλια)

Αφού μου έμεινε το απωθημένο, θα ανεβάσω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν καιρό, εμπνευσμένος από μια ταινία μικρού μήκους που είχα δει και με άγγιξε.
Ο δημιουργός είναι ο Δημήτρης. Το επίθετο του ? Δεν έχει, είναι όπως λέμε «η Ντόρα», «η Τατιάνα» κτλ.

Ο εν λόγω Δημήτρης είναι αυτό που λέμε inspiring director δηλαδή κάνει τα πρώτα βήματα (ή μάλλον πηδήματα) στον χώρο του κινηματογράφου.
Η δουλειά του , που είναι μάλλον από τις πρώτες του, κρίνοντας από το μοντάζ, το μιξάζ και διάφορες τεχνικές λεπτομέρειες, που όμως δεν είναι αρκετές για να κρύψουν το ταλέντο ενός μελλοντικού auteur.

Να σημειωθεί ότι ο Δημήτρης εκτός από σκηνοθέτης είναι και

Α) Παραγωγός του εγχειρήματος (φαντάζομαι ότι δεν θα του άρεσε να επέμβει κάποιο μεγάλο στούντιο στη δουλειά του, από αυτά που ξεζουμίζουν το ταλέντο των καλλιτεχνών και τους αναγκάζουν να γυρίζουν αηδίες για ένα κομμάτι τρούφας)

Β) Πρωταγωνιστής. Στα βήματα του Vincent Gallo, ο οποίος στο πόσο-βαριέμαι-έχει-κι-άλλο-Παπα-Στρούμφ? «Brown Bunny», έκανε τα πάντα εκτός από την πίπα που την άφησε στα έμπειρα (όπως αποδείχτηκε) χέρια και χείλια της Cloe Sevigni, (η οποία μάλλον θα πήρε το μάθημα, ότι αν είναι να τσιμπουκώσουμε τον σκηνοθέτη για να παίξουμε στην ταινία του, πρώτον δεν του επιτρέπουμε να το κινηματογραφήσει και δεύτερο το ποσό στο τσεκ να είναι τουλάχιστον εξαψήφιο, για να κονομήσουμε και κανα ντόλαρ για τα γεράματα) και υποθέτουμε ότι η Cloe ήταν λύση ανάγκης λόγω δισκοπάθειας , αφού βλέποντας την εναρκτήρια σεκανς του Shortbus, λίγη καλή θέληση και ογδόντα χρόνια yoga αρκούν για να είσαι ο μόνος στο πλάνο και να συμπεριφερθείς στον εαυτό σου όσο τρυφερά θέλεις…..

Γ) Καμεραμάν. Πώς να εμπιστευθείς το όραμα και την έμπνευση σου στα χέρια ενός τυχαίου «κουβαλητή κάμερας» διακινδυνεύοντας το όνειρο σου? Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Δημήτρης πρέπει ταυτόχρονα να ερμηνεύει, να σκηνοθετεί και να κινηματογραφεί καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θαύμα που δείχνει την απεραντοσύνη της ανθρώπινης θέλησης.

Λίγα λόγια για το έργο:
Το εν λόγω Sho(r)t film τιτλοφορείται «Κατερίνα». Όχι Κάτια ούτε Καίτη. Απλά και μεγαλόπρεπα «Κατερίνα».
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο (είπαμε και πριν ότι είναι πρωτόλειο, μην περιμένεις σκηνικά, εξωτερικά γυρίσματα και πλάνα από ελικόπτερα) όπου ο σκηνοθέτης – παραγωγός – καμεραμάν – πρωταγωνιστής κτλ Δημήτρης απευθύνεται στην «Κατερίνα» η οποία απ΄ότι έχω καταλάβει είναι διστακτική ως προς την ταινία. Λογικό και αναμενόμενο, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν τρακ πριν βγουν στην σκηνή ή το πλατό (το είπε και ο Κιάμος στο Star, αλήθεια). Μετά από μια συνομιλία την οποία εμείς δεν βλέπουμε, αλλά καταλαβαίνουμε ότι έχει προηγηθεί (δεν σε μπέρδεψα, έτσι?) γιατί ο καλλιτέχνης είναι αφαιρετικός, βλέπουμε την Κατερίνα να επιδίδεται σε αισθησιακό (περίπου) λίκνισμα του κορμιού της φορώντας μόνο τα (ασετάριστα) εσώρουχα της , τα οποία και αφαιρεί, αφού όμως έχει κάνει ένα τραγικό λάθος που συνηθίζουν να κάνουν οι πρωτοεμφανιζόμενες ντίβες και επεμβαίνει στην δουλειά του καλλιτέχνη, ο οποίος forgive me για την παράλειψη έχει αναλάβει και την μουσική επιμέλεια (Χριστόφορε δεν είσαι ο μόνος, από σήμερα έχεις ανταγωνισμό), λέγοντας του ότι δεν της αρέσει το τραγούδι που έχει επιλέξει.

Στο επόμενο πλάνο η Κατερίνα είναι στα τέσσερα , φορώντας ακόμη το ασετάριστο εσώρουχο (το οποίο έχει και μια καρδούλα από στρας και αν είχε φωνή θα έλεγε «γεια σου, είμαι δεύτερο») και το σάρκινο κοντάρι του Δημήτρη βυθίζεται μέσα της.
Να σημειωθεί για άλλη μια φορά ο δύσκολος ρόλος του Δημήτρη στο να καταφέρει να συντονίσει τόσες ιδιότητες αλλά και τόσες κινήσεις. Γι΄αυτό το λόγο του συγχωρούμε κάποια έλλειψη σπιρτάδας και κατανόησης.

Που είμασταν? Α, ναι στα τέσσερα (όχι εμείς η Κατερίνα). Την ώρα που ο Δημήτρης εισχωρεί , η Κατερίνα σε μια ατάκα εκτός σεναρίου (το υποθέτουμε, λόγω του ότι την επαναλαμβάνει δυο φορές για να την κατανοήσει ο Δημήτρης) λέει «Δημήτρη, έχω και λιπαντικό» και ο Δημήτρης προσπαθώντας να αντεπεξέλθει σε όλες του τις ιδιότητες αλλά ταυτόχρονα να ακολουθήσει και τον αυτοσχεδιασμό της συμπρωταγωνίστριας του, λέει την εξής ατάκα (που έμελλε να γίνει η ατάκα που με είχε σημαδέψει για καιρό και δεν μπορούσα καν να διανοηθώ να ζητήσω διευκρινίσεις για κάτι και με πιάνανε τα γέλια) «δηλαδή?».

Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι εννοεί ο καλλιτέχνης. Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι ο Δημήτρης είναι ακουστικός και δεν του φτάνει η Κατερίνα να θέλει να το φάει από πίσω, θέλει να το ακούσει να του το λέει: «έχω λιπαντικό και σου λέω να το χρησιμοποιήσεις γιατί θέλω να το πάρω από πίσω, κατάλαβες?». Με άλλα λόγια «θέλει να το ακούει». Η άλλη εκδοχή είναι να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που όταν σε βλέπουν να τρως δεν λένε «καλή όρεξη» ή «τι τρως?» αλλά ρωτάνε «τρώμε?» (ο πληθυντικός δεν είναι της ευγένειας είναι της βλακείας), ρωτάνε «ήρθες?» όταν σε βλέπουν μπροστά τους (να πιστεύουν άραγε ότι βλέπουν ολόγραμμα?), ή όταν απαντάς στο τηλέφωνο στις τρεις και είκοσι after midnight, κάνοντας μισό λεπτό να τοποθετήσεις το ακουστικό στο αυτί και να ψελλίσεις κάτι σαν μμνεχμφ αντί για ένα πιο λιτό «ναι», σε ρωτάνε «κοιμάσαι? Δεν σε ξύπνησα έτσι?» όλο αθωότητα, ώστε να μην κατεβάσεις δεκαπέντε καντήλια (γιατί κάπου διάβασες ότι τελικά παίζει να υπάρχει και Θεός και καλό είναι να αρχίσεις ένα σχετικό p.r) και αντί αυτού λες «όχι μωρέ, έτσι κι αλλιώς σε 3 ώρες θα ξυπνούσα για να πάω για ένα δωδεκάωρο δουλειάς, τι με ήθελες?» για να πάρεις την απάντηση που θα σε αθωώσει σε όποιο δικαστήριο την επικαλεστείς «να είμαστε εδώ με τα παιδιά και λέγαμε για την παραλία στην Κρήτη που είχαμε πάει το 96, και κάναμε κάμπινγκ, που γνωρίσαμε τις γκόμενες από την Κατερίνη, θυμάσαι?» «ναι?» «το ταβερνάκι με τα τσίπουρα που πήγαμε την προτελευταία μέρα, που μας έφεραν τη σαρδέλα μέσα στην κονσέρβα, θυμάσαι πως το έλεγαν?».

Εν πάσει περιπτώσει, ο Δημήτρης είναι καλλιτέχνης και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί ήδη ο λογισμός του να έτρεχε στο μοντάζ, ή ακόμα και να σκάρωνε το σενάριο της επόμενης ταινίας.

Όσο πλησιάζουμε στο θεαματικό αν και προβλέψιμο φινάλε η υπόθεση δεν εξελίσσεται περαιτέρω και οι πρωταγωνιστές ακολουθούν πιστά το σενάριο. Το λίνκ για να δεις το εν λόγω φιλμ δεν θα το βάλω (στην τελική κάνε κάτι και εσύ, κουράστηκα ο μπλογκίστας!!!). Μην μου ψάχνεις στα pirate bay και isohunt, ξέρεις που θα το βρεις (δεν ξέρεις? Helloooo? Xtube, pornotube, youporn etc, άντε πάλι σε βοήθησα)