Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

JUMBO ΑΛΟΥΣΙΑ


Πήγα πριν δυο μέρες στα Jumbo.

(Ναι , ξέρω τι αναρωτιέσαι : "είσαι τελείως μαλάκας ?")

Για φωτιστικά πήγα (εντελώς άκυρος το ξέρω, αλλά είμαι και εντελώς άφραγκος) μήπως βρω  κάτι οικονομικό και όχι εντελώς άθλιο.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό (Ναι, υπάρχει και Θέμα)
Τοσους πολλούς άλουστους ανθρώπους συγκεντρωμένους δεν έχω ξαναδεί.
Δεν μιλάω για αλουσιά δύο ημερών, μιλαώ για εκτυφλωτική αλουσιά (τόση λίγδα).

Το βασικότερο είναι πως η αλουσιά απο μόνη της δεν είναι τόσο ενοχλητική.
Όταν συνδυάζεται όμως με την μυρωδιά σκόρδου και την συμπεριφορά "I am the king of the world"
πραγματικά τρελαίνομαι ("Και τρελαίνομαι Ανδρέα, τρελαίνομαι", tribute to Άσπα).

Επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω ποιό ένστικτο οδηγεί τόσους ανθρώπους , σε ένα κτίριο με τρία επίπεδα ΔΩΡΕΑΝ πάρκινγκ να προσπαθούν να παρκάρουν μπροστά στην είσοδο του, κλείνοντας τον δρόμο και με την πιθανότητα (μην σου πω και βεβαιότητα) να τους το γρατζουνίσουν τα υπόλοιπα 888 αυτοκίνητα που θα περάσουν την επόμενη ώρα.
Μάλλον είναι ένα απο τα μυστήρια της ζωής [όπως είναι και η κίνηση που κάνουν οι περισσότερες γυναίκες: οτιδήποτε και αν δοκιμάζουν μπροστά σε έναν καθρέπτη, απο κολιέ, λαστιχάκι για τα μαλλιά, μέχρι και παλτό, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΟΜΩΣ , γυρνάνε και τσεκάρουν τα οπίσθια (τον κώλο). "Για δες, με παχαίνει αυτό το σκουλαρίκι???What the fuck???"]

Για τα εκτός ελέγχου πιτσιρίκια τι να πω? Με τέτοιους γονείς που έχουν, οι προσδοκίες δεν μπορούν να είναι υψηλές.


P.S: Τελικά δεν βρήκα φωτιστικό, αλλά πήρα τρία διαφορετικά candle holders (δύο ξύλινα και ένα μεταλλικό). Η αγορά του αιώνα!!!
P.S.2: Φτηνά φωτιστικά (κι όταν λέω φτηνά το εννοώ, όχι φτηνά των 100 ευρώ) που θα βρω???

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ: Ο MARC ALMOND ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Ή αλλιώς πως να γίνεις έτσι με έξι απλές κινήσεις.

1. Πηγαίνεις στον μπαρμπέρη της γειτονιάς και του δείχνεις το τετράδιο στο οποίο κολλάς τις φωτογραφίες με τα διαφορετικά λουκ του Μπέκαμ και τις ημίγυμνες φωτογραφήσεις της Όλγας Φαρμάκη και της Εύας Λάσκαρη. Διευκρινίζεις πως θέλεις τα μαλλιά του Μπέκαμ (να μην σου κάνει extension ο μπαρμπέρης!) και κάνετε μια σύσκεψη για να αποφασίσετε για το λουκ.
Τελικά ο μπαρμπέρης κάνει οτι του κατέβει (όπως όλοι οι hair stylist).
Κοιτάς το είδωλο σου στον καθρέπτη και ενθουσιάζεσαι.

2.  Παίρνεις το τετράδιο παραμάσχαλα και πας σε ενα tattoo studio. Διευκρινίζεις για άλλη μια φορά πως το στυλιστικό πρότυπο είναι ο Μπέκαμ (για να μην σου κάνει tattoo, την νεράιδα  που έχει στον κώλο η Εύα Λάσκαρη) και ζητάς κάτι απλό αλλά ψαγμένο. Ο tattoo artist σου προτείνει λατινικούς και κινέζικους χαρακτήρες.
Ενθουσιάζεσαι.
Πολύ.
Ζητάς οπωσδήποτε να σου χτυπήσει τον αριθμό της φανέλας σου (είσαι άνθρωπος με βάθος!) και κάτι που να έχει μέσα την λέξη "νικητής" κατά προτίμηση σε ρητό.
O tattoo artist, σου χαμογελάει και σου κλείνει το μάτι (όχι το δικό σου, το δικό του).
Αυτό που δεν ξέρεις, είναι πως ο tattoo artist είναι βάζελος και σε μια ώρα το ένα χέρι σου θα έχει επάνω την φράση "πέννες με ντομάτα και βασιλικό" και το άλλο τις δοσολογίες της συνταγής για  4 άτομα.
Αφού τελειώσει ο t.a. και λίγο πριν σου τυλίξει τα χέρια με μεμβράνη και σου ευχηθεί "καλή όρεξη" (και εσύ θα γελάσεις γιατί τα χέρια σου θυμίζουν τυλιγμένα sandwich, αλλά ο t.a άλλο πράγμα εννοεί!) θα κοιτάξεις τους πήχεις σου και θα γουστάρεις.
Πολύ.

3. Γυρνάς στο σπίτι και ασχολείσαι με το τετράδιο σου για μιάμιση ώρα. Κολλάς τα καινούργια αποκόμματα και σκέφτεσαι πως το τετράδιο τελειώνει και θα χρειαστείς καινούργιο. Χαιδεύεις τρυφερά το εξώφυλλο και το βάζεις στην βιβλιοθήκη. Το βάζεις όρθιο και το στριμώχνεις στη γωνία με ένα βάζο.
Αναρωτιέσαι πως αλλιώς θα μπορούσε να γεμίσει η βιβλιοθήκη.
Δεν βρίσκεις απάντηση.

4. Πας για καφέ με τα κολλητάρια.
Σήμερα λείπει ένας, είστε μόνο 16. Σχολιάζουν το νέο σου κούρεμα και τα tattoo (φοράς παλτό, αλλά έχεις τραβήξει τα μανίκια επάνω). Ένας απο την παρέα λέει "τύφλα να έχει ο Μπέκαμ".
Χαμογελάς συγκρατημένα.
Αποφασίζεις πως "τον έχεις πιο πολύ φίλο" απο τους υπόλοιπους.
Ένας άλλος λέει "καλά κολλητέ, αν σε δει η Εύα η Λάσκαρη, θα πέσει ξερή".
Χαμογελάς διάπλατα.
Σημειώνεις στο i phone τα γενέθλια του νέου σου "πιο κολλητού απο τους άλλους"

5. Έρχεται η Εύα Λάσκαρη στην καφετέρια. Σας συστήνουν και της λες πόσο γοητευμένος είσαι απο την παρουσία της "δηλαδή μωρό, στις φωτογραφήσεις είσαι όλη την ώρα με το μουνί έξω χύμα ?".

6. Γυρνάς σπίτι.
Η Εύα δεν σου κάθισε
(σημείωση συγγραφέα: ξέρω πόσο μη ρεαλιστική είναι η προηγούμενη φράση)
Τουλάχιστον όχι σήμερα.
(σημείωση συγγραφέα: το διόρθωσα?)
Βάζεις να δεις το αγαπημένο σου cartoon, τον Sport Billy.
Βλέποντας την κακιοτάτη Βάντα, συνειδητοποιείς τι δεν "κολλάει" στο νέο σου λουκ


ΤΑ ΦΡΥΔΙΑ ΣΟΥ

Πας στον καθρέπτη του μπάνιου και ξεσπάς επάνω τους.

Για να δούμε τό αποτέλεσμα:






WELL DONE!!!


Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΓΕΟΡΓΙΑ? ΓΕΟΡΓΙΑ?? ΓΕΟΡΓΙΑ???

Δεν μπορώ να το χωνέψω, πως δουλεύω για έναν άνθρωπο που γράφει το όνομα "Γεωργία" έτσι: Γεοργία.

Πραγματικά, μου φαίνεται αδιανόητο.

'Οχι, δεν είναι αγράμματος.

 Έχει τελειώσει πανεπιστήμιο.

Ούτε ήταν λάθος της στιγμής.

Μου έδωσε χαρτί με τηλέφωνο και έκανα πως το έχασα για να το ξαναγράψει.

Το έγραψε πάλι έτσι.

Μου την είπε κιόλας: "αμάν βρε αγόρι μου, ολόκληρη Α4 ήταν, που την άφησες?"

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

LA ZONA & HARD CANDY


Χθες είχε Λαικιζόπουλο και ποδόσφαιρο, οπότε ήταν βραδιά home cinema!

Πρώτη ταινία “La Zona”.
Κάπου στο Μεξικό υπάρχει μια ελίτ κοινότητα ανθρώπων που προφυλάσσεται από τον έξω κόσμο με φράκτη και 24ωρη παρακολούθηση από σύγχρονα συστήματα ασφαλείας. Κανείς δεν μπορεί να μπει χωρίς ειδική άδεια, ούτε καν η αστυνομία. Ένα βράδυ, λόγω καταιγίδας καταρρέει μια διαφημιστική πινακίδα, δημιουργώντας πέρασμα προς την κοινότητα. Τρεις έφηβοι («αλητάκια») μπαίνουν στη La Zona και .............δεν το συνεχίζω γιατί από εδώ και πέρα αρχίζει η ιστορία.
Από τους ηθοποιούς αναγνώρισα τον Daniel Giménez Cacho (Κακή Εκπαίδευση, Αλμοδοβάρ) και την Maribel Verdú (Θέλω και τη μαμά σου, Κουαρόν).
Πολλές δυνατές εικόνες, από την μια η εξαθλίωση με τα λαμαρινόσπιτα και από την άλλη ο οικισμός-πρότυπο όπως επιτάσσει το “αμερικάνικο όνειρο”. Σε βάζει σε σκέψεις, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να “προστατέψει” τη ζωή του, πόσο ασφαλής μπορείς να είσαι, ποιο είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για όλα αυτά και αν τελικά αξίζει.

Δεύτερη ταινία “Hard Candy”
Όχι αγαπητoί Madonna fan, μην απορείτε και μην ενθουσιάζεστε, δεν έχει κάνει ταινία βασισμένη στο τελευταίο της album το κορίτσι μας.
Πρωταγωνιστεί η Ellen Page (η έγκυος έφηβη από το Juno) και ο Patrick Wilson (Little Children, Watchmen).
Οποιαδήποτε προσπάθεια περιγραφής της υπόθεσης, θα είναι huge spoiler για όσους δεν την έχουν δει. Απλά θα αναφέρω πως έχει να κάνει με έναν 32χρονο άντρα και ένα 14χρονο κορίτσι που γνωρίζονται μέσω chat και συναντιούνται.
Είχα καιρό να δω ταινία που να με σοκάρει και δεν μιλάω για σοκ “τύπου Saw” όπου παίρνεις το βλέμμα από την οθόνη γιατί αηδιάζεις -δεν έχει τέτοιες εικόνες- αλλά πιο βαθύ.


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

QUIZ : ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΚΑΡΥΔΗ?

Απο αφιέρωμα του περιοδικού Big Fish με φωτογραφίες απο καμαρίνια καλλιτεχνών. 
Παρατηρείτε κάτι ίδιαίτερο στην εικόνα?





Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

ΕΓΚΥΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ...

1ο Απόσπασμα  απο zougla.gr σχετικά με τον αιφνίδιο θάνατο του Stephen Gately:

Η Georgi Dochev -η κοπέλα που ήταν με τον Stephen όλο το βραδύ, και ξυπνώντας μαζί του τον βρήκε νεκρό- δήλωσε ότι ο Stephen δεν έπαιρνε ποτέ ναρκωτικά και δεν κατάλαβε το βράδυ πότε κάπνισε χασίς.
For fuck's sake, ο άνθρωπος ήταν παντρεμένος με άντρα. Εδώ και μέρες που δημοσιεύεται η είδηση, γίνεται σχεδόν ταυτόχρονα η αναφορά του συζύγου, ακόμα και απο το zougla. O Georgi Dochev είναι ένας 25χρονος Βούλγαρος που γνώρισε το ζευγάρι εκείνο το βράδυ σε ένα gay club. Πως διάολο ξέρει αν έκανε χρήση παλιότερα ο άλλος?

Ποιός τα γράφει αυτά τα θέματα, γαμώ το κέρατο μου? Αυτοσχεδιάζουν? Σκατά ενημέρωση.

2ο Απόσπασμα
"Οι γιατροί επίσης τονίζουν πως η χρήση χασίς δημιουργεί ταχυκαρδίες και πολλές φορές σε συνδυασμό με αλκοόλ μπορεί να κάνει την καρδιά να «σκάσει»."

Ωχ, αλήθεια? Σας αφήνω, πάω για ψώνια , να πάρω κανα μαύρο ρούχο. Υπολογίζω πως τις επόμενες 180 μέρες θα τρέχω σε κηδείες φίλων και συγγενών.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

MESSAGE IN A BOTTLE

Τι να τα κάνω τα "χαιρετίσματα" σου?
Εγώ εσένα ήθελα.
Κάποτε.
Όχι, δεν σε γουστάρω ακόμα, αλλά δεν σε θέλω πια στη ζωή μου.
Όχι έτσι, τυπικά.
Σε ήθελα αλλιώς, ολοκληρωτικά.
Τώρα ρωτάς για μένα και μάλιστα σε ανθρώπους που ξέρεις πως θα μου το πούνε.
Περιμένεις να τρέξω, να έρθω να σε βρω?
Θα περιμένεις πολύ...



ps.Δεν ξεκίνησε καλά η εβδομάδα...

ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ

Ο Μάνος Γαβράς (δεν κατάλαβα, τι εννοείς "ποιός είναι ο Μάνος Γαβράς?".Δεν έβλεπες "Θα βρεις τον δάσκαλο σου"? Δεν θυμάσαι έναν που τον βαράγανε στο κεφάλι και πάθαινε αμνησία?) δηλώνει:

"Όταν πίνω espresso freddo, θέλω να είναι πολύ καλά χτυπημένος ο αφρός, αλλιώς τον γυρνάω πίσω"

Παρακαλούνται οι επαγγελματίες των χώρων εστίασης  [σερβιτόρες - σερβιτόροι- μπαρίστες (τρομάρα σας)- παιδί που φέρνει νερό- παιδί που φέρνει μπαγιάτικο κουλουράκι-παιδί που του ζητάς λογαριασμό- παιδί που έρχεται να πληρωθεί-παιδί που λέει "γειά σας" κτλ] να μεριμνήσουν ώστε να μην έχουμε παρόμοιο περιστατικό στο μέλλον.

Ευχαριστώ.

ps. Βασικός κανόνας συμπεριφοράς σε καφέ, εστιατόριο κτλ. : δεν είμαστε ποτέ παράλογοι με τον σερβιτόρο ή αυτόν που μας ετοιμάζει το φαγητό ή το ποτό μας, γιατί θα φάμε ή θα πιούμε το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ που έχει (για να μην επεκταθώ σε φτυσίματα, νερό απο τη σφουγγαρίστρα κτλ.)

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Στις 21.00 θα έρθω αντιμέτωπος με ένα απο τα σημαντικότερα διλήμματα της σεζόν:


"NEXT TOP MODEL" by Βίκυ Καγιά featuring Τζένη Μπαλατσινού

ή

"4" by Χριστόφορος Παπακαλιάτης featuring Friends, Six feet under, Τell me you love me etc ???


ps. Μήπως να κατεβάσω το βίντεο απο το πατάρι???

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ο "ΕΦΙΑΛΤΗΣ" ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Στην αγγλική εκδοχή, έχουμε τον Gordon Ramsay: τόσο αντιτηλεοπτική φάτσα και συμπεριφορά ,σύμφωνα με τον μέσο όρο των ανθρώπων της τηλεόρασης, που γίνεται απόλυτα τηλεοπτικός. Αθυρόστομος και με άποψη, μπαίνει σε έναν χώρο και τον αναλύει,επεξεργάζεται και προτείνει.

Στην ελληνική εκδοχή, έχουμε τον Έκτορα Μποτρίνι: ARE YOU FUCKING KIDDING ME???
Δεν ξέρω πόσο καλός chef είναι (δεν το αμφισβητώ) αλλά είναι τόσο χλιαρός και βαρετός, που κάνει την Εύη Βατίδου να μοιάζει με ώριμη επαγγελματία. Ακόμα και τα "γαμώ την πουτάνα μου" που ξεστομίζει, είναι λες και περιμένει την έγκριση απο κάποιον πίσω απο την κάμερα για να τα πει.

Για το επίπεδο της παραγωγής, ας μην το συζητήσουμε καν. Όχι, μετάνιωσα, να το σύζητήσουμε λίγο. Όταν αγοράζεις ένα ξένο concept, ξέρεις και πόσα χρήματα θα χρειαστούν για κάθε επεισόδιο. Αν θες να το βγάλεις με το 1/10 του budget, το αποτέλεσμα θα είναι μάπα και το ξέρεις. Οπότε γιατί αγόρασες τα δικαιώματα και προβάλεις μια φτηνή εκδοχή μιας έτοιμης εκπομπής, την οποία φρόντισες να "κάψεις" προβάλοντας την καθημερινά το καλοκαίρι? Fuck me, I have no idea.

Είδα την εκπομπή χθες το βράδυ. Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά τον Αρτέμη απο τους terror 'x' crew να ριμάρει, είχα εντυπωσιαστεί απο την ταχύτητα του. Αναρωτιόμουν πως γίνεται ένας άνθρωπος να μιλάει τόσο γρήγορα χωρίς να μπερδεύεται. Όχι δεν έχω αλλάξει θέμα, είμαστε ακόμα στην εκπομπή. Η γυναίκα του ταβερνιάρη μιλούσε ΤΟΣΟ πολύ και ΤΟΣΟ γρήγορα που χαλαρά αντικαθιστούσε τον Αρτέμη στα ρεπό του. Ηθελα να σπάσω την τηλεόραση (κρατήθηκα, ας την ξεχρεώσω πρώτα και βλεπουμε) ή να πάρω το αυτοκίνητο και να παώ στην ταβέρνα και να την κρεμάσω στις καινούργιες κούνιες που τους έφερε ο Έκτορας (τέλεια ιδέα, θα έρθει λαός απο τα πέρατα του κόσμου για να δει αυτές τις κούνιες).

Ααααα, και κάτι άλλο: υποτίθεται πως ο chef είναι κοντά τους 4-5 μέρες. Ενώ ο ψήστης-μορφή έχει κάνει τουλάχιστον 3 διαφορετικές εμφανίσεις(!), η εν λόγω ταβερνιάρισα σε ΟΛΑ τα πλάνα φοράει τα ίδια μαύρα ρούχα (με σέξυ κόψιμο, που αφήνει ακάλυπτους τους ώμους).
Άντε τράβα πλύσου και άλλαξε κανά βρακί, που θες να βγείς και στο γυαλί.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

ΕΦΟΡΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: THE CHRONICLE


Η ημέρα αρχίζει με πρωινό ξύπνημα (05:50), γρήγορο ντους & πρωινό και στις 6:20 είμαι στο εκλογικό κέντρο στο οποίο θα είμαι αναπληρωματικό μέλος εφορευτικής επιτροπής. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν όλα τα τακτικά μέλη και έχω πάει συνειδητοποιημένος ότι θα είμαι εκεί όλη την ημέρα.

Έχω πάει περπατώντας και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα αυτήν την απόσταση χωρίς αυτοκίνητο, μηχανάκι ή ποδήλατο (δεν μένω μόνιμα στο χωριό μου). Το εκλογικό κέντρο είναι το δημοτικό σχολείο του χωριού, το σχολείο στο οποίο ήμουν για έξι χρόνια. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, είναι το πόσο μικρές μου φαίνονται τώρα οι αίθουσες, ενώ τότε μου φαινόταν τεράστιες.

Οι αντιπρόσωποι ήταν ήδη εκεί, τακτοποιούσαν τις αίθουσες και εγώ βόλταρα μέσα στο σχολείο. Βρήκα κάποιους συγγενείς μου , που ήταν επίσης στην εφορευτική επιτροπή (σε άλλα τμήματα) και τσέκαρα την προσέλευση των ατόμων του δικού μου τμήματος. Τρομερή επιτυχία: εμφανίστηκε ένα τακτικό μέλος!!! Ευτυχώς, δεν είναι μαλάκας (οι πιθανότητες να μην πέσεις επάνω σε μαλάκα στο χωριό μου, είναι περίπου ίδιες με τις πιθανότητες να κερδίσεις στο Τζόκερ) και αισθάνομαι το πρώτο κύμα ανακούφισης. Αφού θα είμαι που θα είμαι εδώ όλη μέρα, τουλάχιστον θα υπάρχει ένας normal άνθρωπος να πούμε καμιά κουβέντα.

Οι δικαστικοί είναι μια χαρά παιδιά, μιλάμε από την αρχή στον ενικό και σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι σαν ταμείο στα Goodys («μου δίνετε τα ψηφοδέλτια παρακαλώ? Ευχαριστώ. Όχι, εγώ ευχαριστώ περισσότερο» κτλ) και είναι συνεργάσιμοι και συνεννοήσιμοι.

O πρώτος ψηφοφόρος ήρθε στις 7:04 (!!!!) με πλήρη εξάρτυση : κοστούμι (με γιλέκο και γραβάτα παρακαλώ!), φρεσκοξυρισμένος και με λουλούδι στο πέτο. Έτος γέννησης : 1929. Αν δεν είχε έρθει καλοντυμένος και καθαρός, θα νομίζαμε πως είναι ζόμπι. Μα στις 7:04??? Μας έλυσε από μόνος του την απορία (που δεν την εκφράσαμε με λόγια, αλλά μάλλον είχε αποτυπωθεί πεντακάθαρα στα αγουροξυπνημένα μούτρα μας) πως κάθε χρονιά ψηφίζει πρώτος. Για δες κουράγιο!!!

Τα highlights της ημέρας:

ΣΑΛΙΟ. ΠΟΛΥ ΣΑΛΙΟ.
Οι συγχωριανοί μου παρουσίασαν μια έλλειψη εξοικείωσης με το concept «αυτοκόλλητος φάκελος». Υπάρχει μια πιθανότητα να αγνοούσαν την συγκεκριμένη εφεύρεση και έμειναν πιστοί στην παράδοση: ο φάκελος ΠΡΕΠΕΙ να κολλήσει με σάλιο!!! Παρά τις υποδείξεις της δικαστικού «ο φάκελος έχει αυτοκόλλητη ταινία, ΔΕΝ τον σαλιώνουμε», οι συγχωριανοί μου δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στις ιδιότητες συγκόλλησης της ταινίας και επέμεναν στο σάλιωμα, το οποίο συνοδευόταν με επίμονο χτύπημα του φακέλου με τη γροθιά , για να κλείσει. Αποτέλεσμα αυτής της τόσο χαριτωμένης διαδικασίας είναι να «παπαριάζουν» οι φάκελοι και να τριβόμαστε με αντισηπτικά όλη μέρα. Αν έκανε άλλος την καταμέτρηση το βράδυ, θα πίστευε πως πάνω από την κάλπη εκδηλώθηκε τοπική καταιγίδα (εντάξει, υπερβάλλω. Αλλά όχι πολύ).

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Οι βουτιές του καλοκαιριού στη παραλία του Σίμου (heaven on earth) βοήθησαν στο να εξασκηθώ στην άπνοια. Όσο χρειάστηκε κάθε φορά ,ώστε να προχωρήσει η κινούμενη εστία μόλυνσης από μπροστά μου και να πάει να παραλάβει τον φάκελο. Επιπλέον, μάλλον πολλοί είναι προληπτικοί και ψηφίζουν κάθε φορά με τα ίδια ρούχα. Ορισμένοι (για γούρι?) ίσως δεν τα αλλάζουν για ολόκληρη την τετραετία.

ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ
Ηλικιωμένος κύριος (ψηλός και ευθυτενής) έμεινε μέσα στο παραβάν γύρω στα 4 λεπτά. Από αυτό που μπορούσαμε να δούμε, έψαχνε μέσα στη σακούλα με τα ψηφοδέλτια που είχαν πετάξει οι προηγούμενοι, έβγαζε κάποια και μετά τα ξανάβαζε μέσα (και πάλι από την αρχή). Στις ερωτήσεις της δικαστικού για το αν χρειάζεται βοήθεια απαντούσε κοφτά «όχι».

Η ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΓΚΑΡΣΟΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
Σκάει μύτη, συνοδευόμενη από τοπικό αντιπρόσωπο κόμματος (που σημειωτέον ήταν το μοναδικό που μας παρείχε νερά, καφέδες και σάντουιτς) η ιδιοκτήτρια-σερβιτόρα-delivery παρακείμενου καφενείου, περίπου 55 ετών και βάρος περίπου 2κιλά για κάθε χρόνο ζωής, με styling ανάμεσα “η Brenda Walsh πάει στο Peach Pit” και “H Τάμτα πάει για ψώνια ινκόγκνιτο”. Ασπρόμαυρο αθλητικό παπούτσι με ροζ φλουο κορδόνι, skinny μαύρο jean, ροζ γκέτες (for fuck’s sake), μπλούζα με στρας και ροζ σχέδια που καλύπτει τα 2/3 της κοιλιάς (ναι, το σχέδιο και ο σκοπός της συγκεκριμένης μπλούζας είναι να φτάνει ως τους γοφούς), μαύρο δερμάτινο μπουφανάκι που καλύπτει με το ζόρι το πληθωρικό στήθος, και κόκκινο μαλλί, πιασμένο ΠΟΛΥ σφικτά και ΠΟΛΥ ψηλά, σε κοτσίδα «σιντριβάνι» στην οποία πρωταγωνιστεί ένα (έκπληξη!!!) ροζ  extension. Όταν ξεπεράσαμε το σοκ, κάναμε κάθε τόσο παραγγελίες απλά και μόνο για να την βλέπουμε. Έκανε μια αλλαγή το απόγευμα και εμφανίστηκε με ροζ (ναι, έκπληξη και πάλι!!) γυαλιστερές φόρμες και η κοτσίδα πήγε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. RESPECT!!!

ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΑΤΕΡΑΣ?
Όταν ΟΛΕΣ οι συμμαθήτριες εμφανίζονται με τα παιδιά τους και αρκετά από αυτά πηγαίνουν ήδη στο Γυμνάσιο, ένα σοκ το παθαίνεις. Τουλάχιστον, σε σύγκριση με τους άντρες συμμαθητές μου, είμαι πολύ πιο fit και φρέσκος!!!Όχι, μπράβο μου!!!

Δεν υπήρχαν καυγάδες, ούτε εντάσεις, εκτός από κάποιες ελάχιστες; κλινικές περιπτώσεις τις οποίες αντιμετωπίζεις πάντα με υπομονή και χωρίς πολλά λόγια. Κάναμε και ψυχολογικό support στους παππούδες και τις γιαγιάδες που λέγανε «άντε , τελευταία φορά ψηφάμε εμείς» (μα τι λέτε? και σε είκοσι χρόνια, εδώ θα είμαστε).

Πολύ κούραση, πιάστηκαν τα κωλομέρια μας στις καρεκλίτσες του σχολείου και τα πανωφόρια που βάζαμε στην πλάτη τους έγιναν ωραιότατα swiffer (το κάναμε λαμπίκο!!!) αλλά από την άλλη είχε πολύ γέλιο και αρκετές ευχάριστες συναντήσεις.

Άντε και του χρόνου, στις Δημοτικές και Νομαρχιακές!!!!!

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ? ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ.


«Δεν μπορείς να κάνεις κάτι να το αποφύγεις?»

«Πω πω και πως την σκαπουλάρεις?»

«Μην πας, μαλάκας είσαι?»

Η πλειοψηφία των απαντήσεων από όλους, όταν τους έλεγα πως μου ήρθε χαρτί για εφορευτική επιτροπή, ήταν σ’ αυτό το πνεύμα.

Περίεργη ράτσα ο Έλληνας:

- Θέλει να μην έχει μποτιλιάρισμα στον δρόμο, να χρησιμοποιούν οι άλλοι τα μέσα μαζικής μεταφοράς , αλλά ο ίδιος να πάει παντού με το ΙΧ, να παρκάρει ΟΠΟΥ θέλει και να μη τυχόν και του κορνάρει κάποιος όταν έχει σταματήσει την κυκλοφορία («αφού έχω αλαρμ»)

- Θέλει όταν χιονίζει, να πάει αν είναι δυνατόν, ακόμα και ο ίδιος ο Δήμαρχος να καθαρίσει τα σκαλοπάτια του σπιτιού του από το χιόνι και ο ίδιος να κοιτάει από το παράθυρο και να κάνει παρατηρήσεις (ίσως και να παίρνει τηλέφωνο στον Αυτιά για να παραπονεθεί)

- Θέλει να υπάρχει αξιοκρατία στις προσλήψεις, αλλά ξημεροβραδιάζεται στα πολιτικά γραφεία για ρουσφέτια.

Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και καθόλου κολακευτικά. Δεν συνειδητοποιούμε πως για ΟΛΑ υπάρχει ατομική ευθύνη και υποχρέωση.

Συμφωνώ 1000% πως είναι πολύ άδικο να είσαι όλη μέρα μέσα σε μια αίθουσα και να προσφέρεις αναγκαστικά τις υπηρεσίες σου χωρίς καμία αμοιβή, ενώ ταυτόχρονα ο δικαστικός αντιπρόσωπος παίρνει 1.100 με 1.500 €. Επιπλέον, για τα άτομα που είναι μέλη εφορευτικής επιτροπής δεν υπάρχει μέριμνα ούτε για φαγητό και νερό.

Τι καταφέρνεις όμως όταν δεν παρουσιάζεσαι για να αναλάβεις το πόστο σου? Κάποιος άλλος επιβαρύνεται, αντί για εσένα. Αν παρουσιαζόταν και τα τέσσερα άτομα που προβλέπεται, άνετα γίνεται μια μοιρασιά στις βάρδιες με αποτέλεσμα η παραμονή στο τμήμα να είναι συντομότερη και λιγότερο επώδυνη.

Έχω πάει στρατό και φύλαγα σκοπιά έξω από αποθήκες με άδεια βαρέλια (ευτυχώς ο εχθρός είχε κάνει μάλλον το κουμάντο του και δεν χρειάστηκε να γίνει επιχείρηση κλοπής των δικών μας), έφευγα από την δουλειά γραφείου που μου είχαν αναθέσει και μάζευα φύλλα με τα χέρια 2 και 3 φορές την ημέρα, για να μην χαλάνε την αισθητική του κου Διοικητή , και όλα αυτά για μήνες. Θεωρώ την συμμετοχή μου στην εφορευτική επιτροπή ασύγκριτα σημαντικότερη, μιας και γίνεται για να διασφαλιστεί η νομιμότητα της διαδικασίας και ουσιαστικά είμαι στην υπηρεσία της Δημοκρατίας.

Στην τελική, ντρέπομαι το ότι ενώ είμαι σε θέση (σωματικά και πνευματικά) να προσφέρω τις υπηρεσίες μου και να κάνω αυτή τη θυσία της μίας μέρας, να προσπαθήσω να το αποφύγω και να «χώσω» κάποιον άλλο.



Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΟΚ: μετά την επίθεση από τον Kanye West, η Taylor Swift άλλαξε φύλο!!!

Στο Down Town Νο 723 (24-30 Σεπτεμβρίου) υπάρχει η παρακάτω φωτογραφία με την εξής λεζάντα:
"Η Penny Badgley με το μικροσκοπικο κόκκινο φόρεμα της δεν φαίνεται να αποσπά την προσοχή του Taylor Swift που δείχνει συνεπαρμένος απο το catwalk του Hilfiger."
Αγαπητή Δώρα (συντάκτρια),
αν το άτομο που λέγεται Penn Badgley εμφανιζόταν με μικροσκοπικό κόκκινο φόρεμα, να είσαι σίγουρη πως θα αποσπούσε την προσοχή όλης της αίθουσας, γιατί Ο Penn Badgley είναι το μελαχρινό παλικάρι απο το Gossip Girl και Η Taylor Swift (τραγουδίστρια) είναι η κοπέλα δίπλα του.


ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ POLANSKI? ΓΙΑΤΙ?

Η ιστορία για την υπόθεση Polanski σε γενικές γραμμές είναι:

Σε ηλικία 44 ετών κατηγορήθηκε ότι έδωσε ναρκωτικά και αλκοόλ σε μια 13χρονη και έκανε σεξ μαζί της.
Ο Polanski ζήτησε την άδεια της μητέρας της 13χρονης για να την φωτογραφήσει για την γαλλική Vogue.
Κατά την διάρκεια της φωτογράφησης και αφού είχε δώσει στην 13χρονη, σαμπάνια και ναρκωτικά (methaqualone) την ανάγκασε σε στοματικό, κολπικό και πρωκτικό σεξ.
Οι αρχικές κατηγορίες ήταν: βιασμός με την χρήση ναρκωτικών, διαστροφή, σοδομισμός, ασέλγεια και άσεμνες πράξεις με ανήλικο κάτω των 14 ετών και χορήγηση χαπιών σε ανήλικο.
Μετά από συμφωνία με τις αρχές, οι παραπάνω κατηγορίες αποσύρθηκαν και δήλωσε ένοχος για την κατηγορία παράνομης σεξουαλικής σχέσης με ανήλικο.
Μέρος της συμφωνίας ήταν να εγκλειστεί για 90 ημέρες σε μια κρατική φυλακή για ψυχολογική αξιολόγηση. Πήρε παράταση για να ολοκληρώσει την ταινία που δούλευε εκείνο το διάστημα και επέστρεψε για να παραμείνει στην φυλακή Chino, απ’ όπου έφυγε μετά από 42 ημέρες αξιολόγησης.
Ενώ όλοι περιμένανε πως η τελική του ποινή θα ήταν αναστολή, ακούστηκε πως ο δικαστής είχε σκοπό να τον στείλει στη φυλακή και από εκεί να απελαθεί (είναι Γάλλος -Πολωνός).
Τότε ο Polanski έφυγε από τις ΗΠΑ για να μην φυλακιστεί και έγινε φυγάς.

Νομίζω πως δεν πρέπει να συζητήσουμε καν , για το αν ήταν βιασμός ή το σεξ ήταν συναινετικό. Ήταν ένα παιδί 13 ετών και αυτός ένας άντρας 44 ετών. Θα μπορούσα (εγώ προσωπικά) να δεχτώ ότι ένας μεγαλύτερος άντρας έχει ερωτευτεί μια νέα κοπέλα και η κοπέλα αυτόν και είναι υπεράνω των δυνάμεων τους. Έχουμε ακούσει για σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά αυτό δεν ήταν σχέση και το κορίτσι ήταν μόλις 13 ετών. Απλά, πήδηξε ένα παιδί.

Ο Polanski από το 1977 μέχρι και πριν λίγες ημέρες ζούσε ελεύθερος, έκανε ταινίες και συνέχισε την ζωή του κανονικά με μόνη συνέπεια να μην μπορεί να πάει στις ΗΠΑ.

Μετά την σύλληψη του, φίλοι και συνεργάτες του δηλώνουν πως είναι αντίθετοι στην σύλληψη του. Το τραγικό της όλης υπόθεσης, είναι πως κανένας δεν ισχυρίζεται ότι δεν είναι ένοχος, αλλά προβάλλονται δικαιολογίες τύπου «μετάνιωσε», «δεν έπρεπε να συλληφθεί με αφορμή ένα πολιτιστικό γεγονός» κτλ. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που τον υποστηρίζουν, θα άφηναν άφοβα τα ανήλικα παιδιά τους για ένα σαββατοκύριακο με τον Polanski? Χωρίς δεύτερη σκέψη? (εκτός του Woody Allen, αυτός «τακτοποιεί» τις υποθέσεις του μόνος του, δεν περιμένει άλλους να του πηδήξουν τα παιδιά)

Από πότε, το ταλέντο σε οποιαδήποτε τέχνη αποτελεί άλλοθι και ελαφρυντικό για κάποιον?

Δηλαδή αν βιάζεις ανήλικο, αλλά μετά γράψεις ένα συγκλονιστικό τραγούδι ή ποίημα απαλλάσσεσαι?
Μπορούμε να το επεκτείνουμε και σε άλλους τομείς?
Για παράδειγμα:

χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς = δύο φόνοι,
πρωτιά στην Eurovision = ένοπλη ληστεία,
νικητής X-Factor = τίποτα (μην το παρακάνουμε!!!)

Το 1994 σκηνοθέτησε την (για εμένα) εξαιρετική ταινία «Death and the Maiden», που έχει να κάνει με την κακοποίηση και τον βιασμό μιας γυναίκας.
Ίσως να ήθελε να ξορκίσει τους δαίμονες του, ίσως να ήθελε και ένα αντίστοιχο τέλος, όπως αυτό της ταινίας…

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

I am a poor kid, what do you want me to do to you?

Ακούω πολλούς γύρω μου να παραπονιούνται, πως τις τελευταίες μέρες του μήνα ζορίζονται οικονομικά γιατί τους τελειώνουν τα λεφτά του μισθού.

Τελευταίες μέρες του μήνα???

Ας επικοινωνήσει κάποιος να μου πει το μυστικό, γιατί ο δικός μου μισθός δεν φτάνει ούτε ως τα μισά τα μήνα...

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Papa... what???

Έρχεται sms στο 2ο ,επαγγελματικό (my ass) κινητό που ξαπόσταινε στα βάθη της επίσης επαγγελματικής (for real, 110 γιούρο σε 8 δόσεις, τον Δεκέμβρη με το καλό ξεχρεώνουμε) τσάντας. Βγάζω την giga size θήκη γυαλιών, που είναι τόσο πρακτική όσο και ένας γυάλινος καναπές, τα χαρτομάντηλα, ένα σημειωματάριο (κενό εδώ και μήνες, αλλά μπορεί να χρειαστεί), μισό πακέτο strepsils (κυριολεκτώ : το χαρτονάκι είναι κομμένο στη μέση) και διάφορα άλλα χρήσιμα που κουβαλάω καθημερινά, και αρπάζω το κινητό.

Πριν το ανοίξω, αρχίζω το παιχνίδι της μαντεψιάς: ποιος να είναι, τι θέλει κτλ (Ναι, το ξέρω τόση ώρα που κάνω τις σκέψεις θα είχα διαβάσει ήδη το sms ίσως και να είχα απαντήσει κιόλας). Μιας και οι φίλοι μου, μου τηλεφωνούν στο άλλο νούμερο, οι επιλογές είναι ελάχιστες: ή το ENTOS είναι, για να με ενημερώσει για άλλη μια σούπερ ντούπερ προσφορά ή καμιά τράπεζα για να μου υπενθυμίσει πως κάτι δεν πλήρωσα (την δόση της τσάντας, του μίξερ, του microwave, του φανελακίου (sic) που φοράω αυτή την στιγμή κτλ κτλ για να μην απαριθμήσω όλα όσα βλέπω γύρω μου).

Ανοίγω το κινητό (click -είναι με πορτάκι) και βλέπω αποστολέα : PAPATEMELIS. Αργεί να έρθει ο συνειρμός και αναρωτιέμαι ποιον έχω αποθηκεύσει έτσι στο κινητό μου. Τον παπά στο χωριό τον λένε Παναγιώτη, άσε που αν τον είχα αποθηκευμένο θα έβαζα καμιά παύλα ανάμεσα στο παπα και το όνομα. Διαβάζω: σε όλη την Ελλάδα ψηφίζουμε δημοκρατική αναγέννηση – Παπαθεμελή (εγώ νόμιζα ότι ψηφίζουμε Amstel και Μαλαματίνα) κόντρα στη διαφθορά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι! (το θαυμαστικό είναι του sms, ΔΕΝ είναι δική μου προσθήκη) στείλε αυτό το μήνυμα σε φίλους σου.

For fuck’s sake!!!!
Το μόνο που με προβληματίζει είναι μήπως το particular sms, είναι σαν αυτά τα μηνύματα που πρέπει να τα στείλεις σε 88 γνωστούς σου, για να μην σε βρουν οι πληγές του Φαραού ή ξυπνήσεις το πρωί και είσαι σαν την Lady Gaga.
Πολύ με άγχωσε…..αλλά μετά άκουσα το υπόλοιπο της κάρτας (8 centσ), οπότε αν αργήσω να δώσω σημεία ζωής….. αχ άτιμε Παπαθεμελή!!!

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΠΛΟΓΚΙΣΤΑΣ?

Τα ενδιαφέροντα μου δεν είναι πρωτότυπα: μουσική, ταινίες (όχι στο σινεμά, σπίτι, αλλά αυτή μου η ιδιοτροπία είναι ολόκληρο ποστ από μόνο του), αρκετές ξένες σειρές, λίγο gym, βόλτες, περιοδικά (huge κόλλημα, από μικρός διάβαζα ότι έβρισκα μπροστά μου: από Μπλεκ, Ομπραξ και Μίκυ μέχρι Πρακτική – εργόχειρα, Μανίνα και ταχυδρόμο ) κτλ.

Πάντα σκεφτόμουν, τι ωραία που θα ήταν να γράφω κριτικές για ταινίες ή να ασχοληθώ με τον χώρο του κινηματογράφου γενικότερα. Επειδή όπως είπε ο πάνσοφος συγγραφεύς Paolo Coelho (δεν ξέρω αν την έχετε ακούσει ποτέ αυτή την ατάκα), «Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις», έτσι και στην περίπτωση μου ……….δεν έγινε τίποτα. Ισως να μην ήταν το σύμπαν σε mood συνομωσίας, ίσως να μην το ήθελα κι εγώ πολύ, anyway μικρός είμαι ακόμα. (να τα, τα πρώτα γέλια)

Αφού μου έμεινε το απωθημένο, θα ανεβάσω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν καιρό, εμπνευσμένος από μια ταινία μικρού μήκους που είχα δει και με άγγιξε.
Ο δημιουργός είναι ο Δημήτρης. Το επίθετο του ? Δεν έχει, είναι όπως λέμε «η Ντόρα», «η Τατιάνα» κτλ.

Ο εν λόγω Δημήτρης είναι αυτό που λέμε inspiring director δηλαδή κάνει τα πρώτα βήματα (ή μάλλον πηδήματα) στον χώρο του κινηματογράφου.
Η δουλειά του , που είναι μάλλον από τις πρώτες του, κρίνοντας από το μοντάζ, το μιξάζ και διάφορες τεχνικές λεπτομέρειες, που όμως δεν είναι αρκετές για να κρύψουν το ταλέντο ενός μελλοντικού auteur.

Να σημειωθεί ότι ο Δημήτρης εκτός από σκηνοθέτης είναι και

Α) Παραγωγός του εγχειρήματος (φαντάζομαι ότι δεν θα του άρεσε να επέμβει κάποιο μεγάλο στούντιο στη δουλειά του, από αυτά που ξεζουμίζουν το ταλέντο των καλλιτεχνών και τους αναγκάζουν να γυρίζουν αηδίες για ένα κομμάτι τρούφας)

Β) Πρωταγωνιστής. Στα βήματα του Vincent Gallo, ο οποίος στο πόσο-βαριέμαι-έχει-κι-άλλο-Παπα-Στρούμφ? «Brown Bunny», έκανε τα πάντα εκτός από την πίπα που την άφησε στα έμπειρα (όπως αποδείχτηκε) χέρια και χείλια της Cloe Sevigni, (η οποία μάλλον θα πήρε το μάθημα, ότι αν είναι να τσιμπουκώσουμε τον σκηνοθέτη για να παίξουμε στην ταινία του, πρώτον δεν του επιτρέπουμε να το κινηματογραφήσει και δεύτερο το ποσό στο τσεκ να είναι τουλάχιστον εξαψήφιο, για να κονομήσουμε και κανα ντόλαρ για τα γεράματα) και υποθέτουμε ότι η Cloe ήταν λύση ανάγκης λόγω δισκοπάθειας , αφού βλέποντας την εναρκτήρια σεκανς του Shortbus, λίγη καλή θέληση και ογδόντα χρόνια yoga αρκούν για να είσαι ο μόνος στο πλάνο και να συμπεριφερθείς στον εαυτό σου όσο τρυφερά θέλεις…..

Γ) Καμεραμάν. Πώς να εμπιστευθείς το όραμα και την έμπνευση σου στα χέρια ενός τυχαίου «κουβαλητή κάμερας» διακινδυνεύοντας το όνειρο σου? Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Δημήτρης πρέπει ταυτόχρονα να ερμηνεύει, να σκηνοθετεί και να κινηματογραφεί καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θαύμα που δείχνει την απεραντοσύνη της ανθρώπινης θέλησης.

Λίγα λόγια για το έργο:
Το εν λόγω Sho(r)t film τιτλοφορείται «Κατερίνα». Όχι Κάτια ούτε Καίτη. Απλά και μεγαλόπρεπα «Κατερίνα».
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα δωμάτιο (είπαμε και πριν ότι είναι πρωτόλειο, μην περιμένεις σκηνικά, εξωτερικά γυρίσματα και πλάνα από ελικόπτερα) όπου ο σκηνοθέτης – παραγωγός – καμεραμάν – πρωταγωνιστής κτλ Δημήτρης απευθύνεται στην «Κατερίνα» η οποία απ΄ότι έχω καταλάβει είναι διστακτική ως προς την ταινία. Λογικό και αναμενόμενο, όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν τρακ πριν βγουν στην σκηνή ή το πλατό (το είπε και ο Κιάμος στο Star, αλήθεια). Μετά από μια συνομιλία την οποία εμείς δεν βλέπουμε, αλλά καταλαβαίνουμε ότι έχει προηγηθεί (δεν σε μπέρδεψα, έτσι?) γιατί ο καλλιτέχνης είναι αφαιρετικός, βλέπουμε την Κατερίνα να επιδίδεται σε αισθησιακό (περίπου) λίκνισμα του κορμιού της φορώντας μόνο τα (ασετάριστα) εσώρουχα της , τα οποία και αφαιρεί, αφού όμως έχει κάνει ένα τραγικό λάθος που συνηθίζουν να κάνουν οι πρωτοεμφανιζόμενες ντίβες και επεμβαίνει στην δουλειά του καλλιτέχνη, ο οποίος forgive me για την παράλειψη έχει αναλάβει και την μουσική επιμέλεια (Χριστόφορε δεν είσαι ο μόνος, από σήμερα έχεις ανταγωνισμό), λέγοντας του ότι δεν της αρέσει το τραγούδι που έχει επιλέξει.

Στο επόμενο πλάνο η Κατερίνα είναι στα τέσσερα , φορώντας ακόμη το ασετάριστο εσώρουχο (το οποίο έχει και μια καρδούλα από στρας και αν είχε φωνή θα έλεγε «γεια σου, είμαι δεύτερο») και το σάρκινο κοντάρι του Δημήτρη βυθίζεται μέσα της.
Να σημειωθεί για άλλη μια φορά ο δύσκολος ρόλος του Δημήτρη στο να καταφέρει να συντονίσει τόσες ιδιότητες αλλά και τόσες κινήσεις. Γι΄αυτό το λόγο του συγχωρούμε κάποια έλλειψη σπιρτάδας και κατανόησης.

Που είμασταν? Α, ναι στα τέσσερα (όχι εμείς η Κατερίνα). Την ώρα που ο Δημήτρης εισχωρεί , η Κατερίνα σε μια ατάκα εκτός σεναρίου (το υποθέτουμε, λόγω του ότι την επαναλαμβάνει δυο φορές για να την κατανοήσει ο Δημήτρης) λέει «Δημήτρη, έχω και λιπαντικό» και ο Δημήτρης προσπαθώντας να αντεπεξέλθει σε όλες του τις ιδιότητες αλλά ταυτόχρονα να ακολουθήσει και τον αυτοσχεδιασμό της συμπρωταγωνίστριας του, λέει την εξής ατάκα (που έμελλε να γίνει η ατάκα που με είχε σημαδέψει για καιρό και δεν μπορούσα καν να διανοηθώ να ζητήσω διευκρινίσεις για κάτι και με πιάνανε τα γέλια) «δηλαδή?».

Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι εννοεί ο καλλιτέχνης. Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι ο Δημήτρης είναι ακουστικός και δεν του φτάνει η Κατερίνα να θέλει να το φάει από πίσω, θέλει να το ακούσει να του το λέει: «έχω λιπαντικό και σου λέω να το χρησιμοποιήσεις γιατί θέλω να το πάρω από πίσω, κατάλαβες?». Με άλλα λόγια «θέλει να το ακούει». Η άλλη εκδοχή είναι να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που όταν σε βλέπουν να τρως δεν λένε «καλή όρεξη» ή «τι τρως?» αλλά ρωτάνε «τρώμε?» (ο πληθυντικός δεν είναι της ευγένειας είναι της βλακείας), ρωτάνε «ήρθες?» όταν σε βλέπουν μπροστά τους (να πιστεύουν άραγε ότι βλέπουν ολόγραμμα?), ή όταν απαντάς στο τηλέφωνο στις τρεις και είκοσι after midnight, κάνοντας μισό λεπτό να τοποθετήσεις το ακουστικό στο αυτί και να ψελλίσεις κάτι σαν μμνεχμφ αντί για ένα πιο λιτό «ναι», σε ρωτάνε «κοιμάσαι? Δεν σε ξύπνησα έτσι?» όλο αθωότητα, ώστε να μην κατεβάσεις δεκαπέντε καντήλια (γιατί κάπου διάβασες ότι τελικά παίζει να υπάρχει και Θεός και καλό είναι να αρχίσεις ένα σχετικό p.r) και αντί αυτού λες «όχι μωρέ, έτσι κι αλλιώς σε 3 ώρες θα ξυπνούσα για να πάω για ένα δωδεκάωρο δουλειάς, τι με ήθελες?» για να πάρεις την απάντηση που θα σε αθωώσει σε όποιο δικαστήριο την επικαλεστείς «να είμαστε εδώ με τα παιδιά και λέγαμε για την παραλία στην Κρήτη που είχαμε πάει το 96, και κάναμε κάμπινγκ, που γνωρίσαμε τις γκόμενες από την Κατερίνη, θυμάσαι?» «ναι?» «το ταβερνάκι με τα τσίπουρα που πήγαμε την προτελευταία μέρα, που μας έφεραν τη σαρδέλα μέσα στην κονσέρβα, θυμάσαι πως το έλεγαν?».

Εν πάσει περιπτώσει, ο Δημήτρης είναι καλλιτέχνης και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί ήδη ο λογισμός του να έτρεχε στο μοντάζ, ή ακόμα και να σκάρωνε το σενάριο της επόμενης ταινίας.

Όσο πλησιάζουμε στο θεαματικό αν και προβλέψιμο φινάλε η υπόθεση δεν εξελίσσεται περαιτέρω και οι πρωταγωνιστές ακολουθούν πιστά το σενάριο. Το λίνκ για να δεις το εν λόγω φιλμ δεν θα το βάλω (στην τελική κάνε κάτι και εσύ, κουράστηκα ο μπλογκίστας!!!). Μην μου ψάχνεις στα pirate bay και isohunt, ξέρεις που θα το βρεις (δεν ξέρεις? Helloooo? Xtube, pornotube, youporn etc, άντε πάλι σε βοήθησα)