ΕΦΟΡΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: THE CHRONICLE

Η ημέρα αρχίζει με πρωινό ξύπνημα (05:50), γρήγορο ντους & πρωινό και στις 6:20 είμαι στο εκλογικό κέντρο στο οποίο θα είμαι αναπληρωματικό μέλος εφορευτικής επιτροπής. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν όλα τα τακτικά μέλη και έχω πάει συνειδητοποιημένος ότι θα είμαι εκεί όλη την ημέρα.

Έχω πάει περπατώντας και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα αυτήν την απόσταση χωρίς αυτοκίνητο, μηχανάκι ή ποδήλατο (δεν μένω μόνιμα στο χωριό μου). Το εκλογικό κέντρο είναι το δημοτικό σχολείο του χωριού, το σχολείο στο οποίο ήμουν για έξι χρόνια. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, είναι το πόσο μικρές μου φαίνονται τώρα οι αίθουσες, ενώ τότε μου φαινόταν τεράστιες.

Οι αντιπρόσωποι ήταν ήδη εκεί, τακτοποιούσαν τις αίθουσες και εγώ βόλταρα μέσα στο σχολείο. Βρήκα κάποιους συγγενείς μου , που ήταν επίσης στην εφορευτική επιτροπή (σε άλλα τμήματα) και τσέκαρα την προσέλευση των ατόμων του δικού μου τμήματος. Τρομερή επιτυχία: εμφανίστηκε ένα τακτικό μέλος!!! Ευτυχώς, δεν είναι μαλάκας (οι πιθανότητες να μην πέσεις επάνω σε μαλάκα στο χωριό μου, είναι περίπου ίδιες με τις πιθανότητες να κερδίσεις στο Τζόκερ) και αισθάνομαι το πρώτο κύμα ανακούφισης. Αφού θα είμαι που θα είμαι εδώ όλη μέρα, τουλάχιστον θα υπάρχει ένας normal άνθρωπος να πούμε καμιά κουβέντα.

Οι δικαστικοί είναι μια χαρά παιδιά, μιλάμε από την αρχή στον ενικό και σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι σαν ταμείο στα Goodys («μου δίνετε τα ψηφοδέλτια παρακαλώ? Ευχαριστώ. Όχι, εγώ ευχαριστώ περισσότερο» κτλ) και είναι συνεργάσιμοι και συνεννοήσιμοι.

O πρώτος ψηφοφόρος ήρθε στις 7:04 (!!!!) με πλήρη εξάρτυση : κοστούμι (με γιλέκο και γραβάτα παρακαλώ!), φρεσκοξυρισμένος και με λουλούδι στο πέτο. Έτος γέννησης : 1929. Αν δεν είχε έρθει καλοντυμένος και καθαρός, θα νομίζαμε πως είναι ζόμπι. Μα στις 7:04??? Μας έλυσε από μόνος του την απορία (που δεν την εκφράσαμε με λόγια, αλλά μάλλον είχε αποτυπωθεί πεντακάθαρα στα αγουροξυπνημένα μούτρα μας) πως κάθε χρονιά ψηφίζει πρώτος. Για δες κουράγιο!!!

Τα highlights της ημέρας:

ΣΑΛΙΟ. ΠΟΛΥ ΣΑΛΙΟ.

Οι συγχωριανοί μου παρουσίασαν μια έλλειψη εξοικείωσης με το concept «αυτοκόλλητος φάκελος». Υπάρχει μια πιθανότητα να αγνοούσαν την συγκεκριμένη εφεύρεση και έμειναν πιστοί στην παράδοση: ο φάκελος ΠΡΕΠΕΙ να κολλήσει με σάλιο!!! Παρά τις υποδείξεις της δικαστικού «ο φάκελος έχει αυτοκόλλητη ταινία, ΔΕΝ τον σαλιώνουμε», οι συγχωριανοί μου δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στις ιδιότητες συγκόλλησης της ταινίας και επέμεναν στο σάλιωμα, το οποίο συνοδευόταν με επίμονο χτύπημα του φακέλου με τη γροθιά , για να κλείσει. Αποτέλεσμα αυτής της τόσο χαριτωμένης διαδικασίας είναι να «παπαριάζουν» οι φάκελοι και να τριβόμαστε με αντισηπτικά όλη μέρα. Αν έκανε άλλος την καταμέτρηση το βράδυ, θα πίστευε πως πάνω από την κάλπη εκδηλώθηκε τοπική καταιγίδα (εντάξει, υπερβάλλω. Αλλά όχι πολύ).

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Οι βουτιές του καλοκαιριού στη παραλία του Σίμου (heaven on earth) βοήθησαν στο να εξασκηθώ στην άπνοια. Όσο χρειάστηκε κάθε φορά ,ώστε να προχωρήσει η κινούμενη εστία μόλυνσης από μπροστά μου και να πάει να παραλάβει τον φάκελο. Επιπλέον, μάλλον πολλοί είναι προληπτικοί και ψηφίζουν κάθε φορά με τα ίδια ρούχα. Ορισμένοι (για γούρι?) ίσως δεν τα αλλάζουν για ολόκληρη την τετραετία.

ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ

Ηλικιωμένος κύριος (ψηλός και ευθυτενής) έμεινε μέσα στο παραβάν γύρω στα 4 λεπτά. Από αυτό που μπορούσαμε να δούμε, έψαχνε μέσα στη σακούλα με τα ψηφοδέλτια που είχαν πετάξει οι προηγούμενοι, έβγαζε κάποια και μετά τα ξανάβαζε μέσα (και πάλι από την αρχή). Στις ερωτήσεις της δικαστικού για το αν χρειάζεται βοήθεια απαντούσε κοφτά «όχι».

Η ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΓΚΑΡΣΟΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Σκάει μύτη, συνοδευόμενη από τοπικό αντιπρόσωπο κόμματος (που σημειωτέον ήταν το μοναδικό που μας παρείχε νερά, καφέδες και σάντουιτς) η ιδιοκτήτρια-σερβιτόρα-delivery παρακείμενου καφενείου, περίπου 55 ετών και βάρος περίπου 2κιλά για κάθε χρόνο ζωής, με styling ανάμεσα “η Brenda Walsh πάει στο Peach Pit” και “H Τάμτα πάει για ψώνια ινκόγκνιτο”. Ασπρόμαυρο αθλητικό παπούτσι με ροζ φλουο κορδόνι, skinny μαύρο jean, ροζ γκέτες (for fuck’s sake), μπλούζα με στρας και ροζ σχέδια που καλύπτει τα 2/3 της κοιλιάς (ναι, το σχέδιο και ο σκοπός της συγκεκριμένης μπλούζας είναι να φτάνει ως τους γοφούς), μαύρο δερμάτινο μπουφανάκι που καλύπτει με το ζόρι το πληθωρικό στήθος, και κόκκινο μαλλί, πιασμένο ΠΟΛΥ σφικτά και ΠΟΛΥ ψηλά, σε κοτσίδα «σιντριβάνι» στην οποία πρωταγωνιστεί ένα (έκπληξη!!!) ροζ  extension. Όταν ξεπεράσαμε το σοκ, κάναμε κάθε τόσο παραγγελίες απλά και μόνο για να την βλέπουμε. Έκανε μια αλλαγή το απόγευμα και εμφανίστηκε με ροζ (ναι, έκπληξη και πάλι!!) γυαλιστερές φόρμες και η κοτσίδα πήγε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. RESPECT!!!

ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΑΤΕΡΑΣ?

Όταν ΟΛΕΣ οι συμμαθήτριες εμφανίζονται με τα παιδιά τους και αρκετά από αυτά πηγαίνουν ήδη στο Γυμνάσιο, ένα σοκ το παθαίνεις. Τουλάχιστον, σε σύγκριση με τους άντρες συμμαθητές μου, είμαι πολύ πιο fit και φρέσκος!!!Όχι, μπράβο μου!!!

Δεν υπήρχαν καυγάδες, ούτε εντάσεις, εκτός από κάποιες ελάχιστες; κλινικές περιπτώσεις τις οποίες αντιμετωπίζεις πάντα με υπομονή και χωρίς πολλά λόγια. Κάναμε και ψυχολογικό support στους παππούδες και τις γιαγιάδες που λέγανε «άντε , τελευταία φορά ψηφάμε εμείς» (μα τι λέτε? και σε είκοσι χρόνια, εδώ θα είμαστε).

Πολύ κούραση, πιάστηκαν τα κωλομέρια μας στις καρεκλίτσες του σχολείου και τα πανωφόρια που βάζαμε στην πλάτη τους έγιναν ωραιότατα swiffer (το κάναμε λαμπίκο!!!) αλλά από την άλλη είχε πολύ γέλιο και αρκετές ευχάριστες συναντήσεις.

Άντε και του χρόνου, στις Δημοτικές και Νομαρχιακές!!!!!